Wystawa „Wielka Wojna” podejmuje temat zależności między sztuką nowoczesną a doświadczeniem wojny pokazanych z różnych perspektyw, uwypuklając przy tym różnice między pamięcią tego wydarzenia w sztuce Europy Zachodniej a Środkowo-Wschodniej. W sztuce zachodnioeuropejskiej artyści skupili się bowiem na obrazie wojny jako katastrofy, w krajach Europy Środkowej, w tym w Polsce, dominował zaś obraz wojny widziany z perspektywy jej skutków – odzyskanych państwowości lub zainicjowanych rewolucji. Wystawa jest zaproszeniem do namysłu nad tą różnicą i jej efektami w kształtowaniu kultury.

Wielka Wojna – której długofalowe rezultaty nie tylko oznaczały koniec belle époque, ale też przesądziły o globalnych zmianach politycznych, społecznych i kulturalnych widocznych do dziś – zostaje ukazana w ramach ekspozycji jako wyjątkowe zjawisko kulturowe. Zjawisko o charakterze międzynarodowym, przewartościowującym wszystkie dziedziny życia ludzkiego, będące doświadczeniem pokoleniowym i mającym kluczowe znaczenie na drodze twórczej wielu artystów. Wystawa przedstawia różne manifestacje Wielkiej Wojny w sztuce światowej, gromadząc prace wskazujące na szczególny charakter tego konfliktu zbrojnego w historii ludzkości.

Układ dzieł konfrontuje utopijne motywacje zaangażowania w wojnę, także artystów i intelektualistów, z apokaliptycznym wymiarem światowego konfliktu. Kuratorzy, aby unaocznić tę dynamikę, podzielili ekspozycję na cztery części: Ofensywa, Apokalipsa, Okaleczenie i rozpad oraz Nowy porządek. Tak zakomponowana przestrzeń wystawy ma dać odwiedzającym możliwość przebycia historycznej drogi od nadziei, obaw i oczekiwań towarzyszących początkom działań wojennych, aż do podsumowań i nowego układu sił będącego efektem Wielkiej Wojny. Przemieszczając się między tymi punktami, widz jest prowokowany do zmieniania perspektywy. Ogląda wojnę z lotu ptaka, rozpoznając jej totalny, apokaliptyczny wymiar, który przejawia się na przykład w liczebności wojsk czy zaawansowanych środkach technicznych. Obcuje też z fragmentaryzacją znanej rzeczywistości lub widzi ją w skali dotychczas nieznanej. Następnie perspektywa ulega skróceniu. Zbliżenie na ludzki wymiar wojny sprawia, że tematem stają się indywidualne losy, ale i zbiorowe postawy, etyczny aspekt bycia uczestnikiem i ofiarą wojny, a także postępująca mechanizacja człowieka. Dopiero po przejściu tej drogi odbiorca dociera do Nowego Porządku, który znajduje się na wojennym horyzoncie. Ta ostatnia część wystawy odzwierciedla paradoksalnie swoistą względność i prowizoryczność nowego ładu, w którym wojenny rozpad nigdy nie został całkowicie zintegrowany.

Zaprezentowane prace pochodzą z europejskich i amerykańskich muzeów oraz kolekcji, jak m.in. Musée royal de l’Armée et d’Historie militaire w Brukseli, Museum of Fine Arts w Budapeszcie, Museum Folkwang w Essen, Imperial War Museum w Londynie, Tate w Londynie, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Bibliothèque nationale de France w Paryżu, Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, Collection Massimo Carpi w Rzymie, Centre Georges Pompidou w Paryżu, La contemporaine. Bibliothèque, archives, musée de mondes contemporains w Paryżu, Musee de l’Armée Invalides w Paryżu, Musee Zadkine de la Ville de Paris w Paryżu, Museo Nacional Thyssen-Bornemisza w Madrycie, Museum of Fine Art w Budapeszcie, State Museum of Contemporary Art, Costakis Collection w Salonikach, Von der Heydt-Museum w Wuppertalu oraz z Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Muzeum Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. Część dzieł pochodzi też z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.

Wystawie towarzyszył będzie obszerny i bogato ilustrowany katalog zawierający teksty Marka Bartelika, Lidii Głuchowskiej, Charlotte de Mille, Petera Sloterdijka i Przemysława Strożka.

W ramach ekspozycji „Wielka Wojna” będzie można zobaczyć dzieła takich twórców jak:

Anna Airy, Roberto Marcello Baldessari, Ernst Barlach, Max Beckmann, Sándor Bortnyik, Leon Chwistek, Tadeusz Cyprian, Tytus Czyżewski, Henry Darger, Anne-Pierre De Kat, Otto Dix, Tatiana Glebova, George Grosz, Heinrich Hoerle, Alexej Jawlensky, Paul Joostens, Ernst L. Kirchner, Käthe Kollwitz, Fernand Léger, El Lissitzky, Johannes Molzhan, Paul Nash, Christopher R. W. Nevinson, Solomon Nikritin, Liubov Popova, Georges Rouault, Franz Wilhelm Seiwert, Victor Servranckx, Gino Severini, Henryk Stażewski, Władysław Strzemiński, Félix Vallotton, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Ossip Zadkine i inni.

Architektura wystawy: Pracownia Tymczasem

Dofinansowano ze środków MKiDN w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017-2021.

Uczestnicy panelu rozwiną w swoich prezentacjach m.in. wątki znaczenia traumy pourazowej dla rozwoju nowych poetyk w literaturze modernistycznej (Charlotte de Mille), wpływu doświadczeń uchodźczych na zajmowanie postaw awangardowych (Marek Bartelik), presji retoryki propagandowej w sztuce okresu wojny (Oksana Dudko). Spotkanie będzie również okazją do omówienia różnicy między sposobami upamiętniania wojny w kontekstach wschodnim i zachodnim – wyeksponowania spektrum postaw między uświadomieniem sobie doświadczenia traumy a jej wyparciem.

Dyskusja tłumaczona będzie symultanicznie z języka angielskiego na polski.

Charlotte de Mille, Babinski, Breton, Woolf: Trauma jako trans 1916-1924

Zwyczajowo kojarzy się eksperymenty surrealistów ze snem, hipnozą i grą skojarzeń z jednej strony, oraz z powieścią strumienia świadomości z drugiej, jako twórczymi odpowiednikami postępów w psychiatrii i psychoanalizie. W mojej prezentacji chciałabym zasugerować znaczenie sposobu rozumienia traumy wojennej dla metod literackich zastosowanych w poemacie André Bretona Le Soldat (1916) oraz w powieści Virginii Woolf Mrs Dalloway (1924). Wstęp do serii publikacji opatrzonych tytułem Military Medical Manuals zawierał cierpką uwagę na temat „masy materiału klinicznego” dla badań medycznych pozyskanego w wyniku działań wojennych. Opublikowana w tej serii książka Josepha Babinskiego i Julesa Fromenta Hysteria or Pithiatism and Reflex Nervous Disorders in the Neurology of War (1917) wywarła głęboki wpływ na sposób diagnozowania. O ile nie da się udowodnić, że Woolf znała pracę Babinskiego, czerpała ona z pewnością inspirację ze sposobu rozumienia choroby umysłowej przez medycynę brytyjską. Rozpoczęła ona pracę nad swoją powieścią krótko po tym jak parlament brytyjski zainicjował badanie dotyczące pourazowej traumy wojennej w 1920 roku. Breton, jako student medycyny pracował z Babinskim od września do grudnia 1917 roku 1917; był to kluczowy, aczkolwiek dzisiaj zapomniany, okres dla rozwoju jego twórczości.

Dr Charlotte de Mille wykłada w Courtauld Institute of Art w Londynie oraz na University of Sussex w Bristolu. Jest kuratorką programu muzycznego w The Courtauld Gallery. Jej badania dotyczą pogranicza malarstwa, muzyki i filozofii w Europe w latach 1848-1950; autorka licznych publikacji w tej dziedzinie. Redaktorka książki Music and Modernism (2011) oraz współredaktorka (z Johnem Mullarkey) książki Bergson and the art of Immanence (2015).

Marek Bartelik, Zagłuszyć ciszę. Artyści polscy jako ofiary Wielkiej Wojny

Na liście ofiar Wielkiej Wojny często pojawiają się nazwiska: Franz Marc, August Macke, Umberto Boccioni, Antonio Saint’Elia, Henri Gaudier-Brzeska, Isaac Rosenberg. Rzadziej w standardowych podręcznikach historii sztuki jako tragiczne ofiary tamtej wojny wymienia się artystów-uchodźców, którzy, podobnie jak w przypadku reszty powojennego społeczeństwa – mówiąc słowami Giorgia Agambena – “jako masowe zjawisko pojawili się po raz pierwszy wraz z końcem I wojny światowej, kiedy to upadek imperiów rosyjskiego, austrowęgierskiego i otomańskiego, jak również nowy ład wyznaczony przez traktaty pokojowe [które] głęboko zaburzyły strukturę demograficzną i terytorialną Europy Środkowej i Wschodniej.”

Dada, surrealizm, konstruktywizm, realizm magiczny – to tylko kilka z listy nowych izmów, które szybko zdobyły zagorzałych wyznawców w Europie po Wielkiej Wojnie – także (chociaż nie zawsze, czego przykładem mogą być kapiści) wśród artystów-emigrantów. Z perspektywy czasu te transformacje podkreślił Harold Rosenberg: “Futuryzm, dadaizm, surrealizm wyrzekły się kontynuowania sztuki z przeszłości na rzecz protestu i ‘poszukiwań’ w socjalnych i psychicznych osobliwościach modernistycznego świata. W latach 30. artyści uciekali z Europy Centralnej i próbowali stworzyć kombinacje przeciwko wojnie i faszyzmowi.”

Agamben, nawiązujący w swoim tekście do eseju My uchodźcy Hanny Arendt (1943), pisze dalej: „Uchodźcy wyrzuceni z jednego kraju do innego stanowią awangardę narodu, z którego się wywodzą”. Mój referat zawęża tę obserwację do losów czterech polskich grup awangardowych: formistów, poznańskich ekspresjonistów, dada-futurystów, i ugrupowania Jung Idysz, umieszczając je w kontekście emigracji ich licznych członków po Wielkiej Wojnie – po to, aby popatrzeć na nie z perspektywy traumy, która w istotny sposób zaważyła na wyborach języka artystycznego. Przy czym, „głuchota” zawarta w tytule niniejszej prezentacji odnosi się do skomplikowanego procesu aklimatyzacji, jaki przechodzi emigrant w nowym kraju.

Dr Marek Bartelik, historyk sztuki, krytyk sztuki, kurator, poeta, od połowy lat 80. osiadły w Nowym Jorku. Doktorat z historii sztuki w Graduate Center of the City University of New York. Autor Early Polish Modern Art: Unity in Multiplicity (Manchester University Press, 2005). Długoletni współpracownik “Artforum International”. Były przewodniczący amerykańskiej sekcji AICA-USA (2006-2011) i światowej sekcji tej organizacji (2011-2017). Obecnie przygotowuje do publikacji książkę Tobi na Eginie, będącą rodzajem dziennika powstałego minionego lata na wyspie Egina w towarzystwie młodego psa, Tobiego, który zawiera szersze refleksje na temat nieprzemijalności świątyń, gajów oliwnych, greckich bogów, Diogenesa… miłości do psów.

Oksana Dudko, Sztuka Strzelców. Wojna, propaganda i popularny patriotyzm

Prezentacja dotyczyć będzie wymiaru propagandowego sztuki ukraińskiej w okresie I wojny światowej, a w szczególności jej wpływu na postawy żołnierzy m.in. z Legionu Ukraińskich Strzelców Siczowych. Zwrócę w szczególności uwagę na relację między sztuką patriotyczną, mobilizacją i pojęciem męskości. Zajmę się również sposobem reprezentowania wojny i przemocy w wybranych pracach. Skupiając się na dwóch wystawach sztuki związanej z działalnością Strzelców (1918, 1934) omówię kwestię pamięci wojny w powojennej społeczności ukraińskiej w Polsce.

Oksana Dudko jest doktorantką na University of Toronto badaczką powiązaną z Centrum Historii Miejskiej we Lwowie, gdzie realizuje projekt dotyczący kultury miejskiej, rozrywki i relacji artystycznych w lata 10. i 20. XX wieku. Ukończyła studia z zakresu historii na Ivan Franko National University of Lviv. Jest m.in. autorką artykułu Between Art, Politics, and Survival: Theatre Life in Occupied Lviv (1914–1915), “Ukraina Moderna”, 2016.

Kaprys historii sprawił, że rocznicę uzyskania przez Pruszków praw miejskich oraz odzyskania przez Polskę niepodległości – te dwie ważne dla każdego pruszkowianina rocznice – obchodzimy niemal dzień po dniu. 9 listopada 1916 r., kiedy niemieckie władze nadały osadzie prawa miejskie, nastroje nie sprzyjały jednak świętowaniu. Trwała Wielka Wojna, a w częściowo zniszczonym podczas ostrzału artyleryjskiego w 1914 r. miasteczku panowały bezrobocie i głód. Pruszkowianie mogli pozwolić sobie na luksus świętowania dopiero w listopadzie 1918 r. – wtedy, kiedy cała Polska hucznie fetowała odzyskaną niepodległość. Osobom zaangażowanym w działalność niepodległościową na terenie Pruszkowa, Żbikowa i Tworek w równym stopniu, co los ojczyzny, na sercu leżało dobro współmieszkańców. Stąd też, badając dzieje Pruszkowa, trudno czasem rozdzielić działalność społeczną i obywatelską od niepodległościowej. To, co w przypadku innych, starszych stażem miast uznano by za działalność niepodległościową – na przykład walkę o tworzenie polskich szkół czy bibliotek, w przypadku rozwijającej się osady fabrycznej Pruszków było także przejawem działalności społecznej na rzecz miasteczka, którego instytucje wtedy dopiero powstawały.

Tematem, wokół którego będą krążyć rozważania, będzie „Odbiorca jako współtwórca nowoczesnego muzeum”. Nie mamy wątpliwości co do tego, że muzeum powinno wyjść do odbiorcy i zaprosić go do aktywnego uczestniczenia w życiu muzealno-kulturalnym. Interesują nas więc doświadczenia muzealników w kontaktach z odbiorcami, metody interakcji i dialogu z odbiorcami, próby odczytywania ich potrzeb i oczekiwań, a także ich wpływ na działalność muzeów, czy nawet kształt ekspozycji. Jesteśmy przekonani, że informacje uzyskane podczas dyskusji pomogą nam poznać najlepsze i wypracować nowe, wartościowe metody działalności.

W spotkaniu udział wezmą:

• Dr hab. Piotr Majewski, prof. UKSW, Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zabytków
• Dr Karol Nawrocki, Muzeum II Wojny Światowej
• Jacek Salwiński, Muzeum Historyczne Miasta Krakowa
• Sebastian Tyrakowski, Muzeum Emigracji w Gdyni
• Dr hab. Wojciech Śleszyński, Muzeum Pamięci Sybiru

Informacje praktyczne

• Miejsce: Uniwersyteckie Centrum Kultury, Uniwersytet w Białymstoku, ul. Ciołkowskiego 1
• Termin: 26 listopada 2018 roku, godzina 12:00.
• Koszt: Bezpłatne

WAŻNE

Liczba miejsc ograniczona! O udziale w panelu decyduje kolejność zgłoszeń.

Zapisy - zgłoszenia należy przesyłać na adres: j.owlasiuk@sybir.bialystok.pl do dnia 13 listopada 2018 roku

Dodatkowe informacje: tel. +48 795 650 885

Wydarzenie na Facebooku

http://sybir.bialystok.pl/

Serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w konferencji naukowej Niepodległość jako projekt i doświadczenie. Literatura, sztuka i myśl społeczno-polityczna lat 1864-1939 wobec problemu narodowej wolności, którą w dniach 27-28 listopada 2018 roku organizuje Katedra Modernizmu Polskiego wraz z Katedrą Muzeologii i Katedrą Literatury XX Wieku na Wydziale Nauk Humanistycznych UKSW, a także Pracownia Historii Dramatu 1864–1939 przy Instytucie Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki UW, Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski w Warszawie oraz Archiwum Akt Nowych w Warszawie.

Wychodząc naprzeciw potrzebom młodych widzów, którzy najpełniej poznają świat nie tylko przez obserwację, ale też poprzez kreację, podzieliliśmy wystawę na dwie strefy: muzealną i freestylowo twórczą. Centralna część to wybudowany w galerii wielki kubik z pracami artystów, wokół niego rozciąga się artystyczny plac zabaw z zadaniami dla dzieci, nawiązującymi do prezentowanych dzieł.

Większość z nich nie została stworzona z myślą o dziecięcym odbiorcy. Dzieła z kanonu polskiej sztuki współczesnej wybrano tak, aby działały na wyobraźnię i odwoływały się do przeżyć znanych każdemu dziecku. Ich forma i historie dotyczące ich powstania powinny zainteresować nie tylko dzieci, ale i dorosłych zwiedzających. Wystawie towarzyszy książka w przystępny sposób opowiadająca o twórczości prezentowanych tu artystów. Mamy nadzieję, że taka forma ich przedstawienia oswoi dzieci ze sztuką współczesną i pozwoli zapamiętać najważniejsze zjawiska w sztuce polskiej.

Tytuł wystawy — Wszystko widzę jako sztukę — to słowa Julity Wójcik, autorki słynnej Tęczy z placu Zbawiciela. Próbujemy pokazać właśnie tę powszechność sztuki i jej różnorodność. Traktujemy najmłodszych widzów poważnie — nie tłumaczymy, nie podpowiadamy, nie narzucamy, jak dzieła sztuki należy rozumieć, za to zachęcamy do myślenia i wyrażania własnych opinii. Opisy prac opowiadają o pomysłach artysty, nie tłumacząc, co miał na myśli i jak należy interpretować jego dzieła. Poprzez zabawę, warsztaty i spotkania z artystami chcemy przybliżyć dzieciom i ich opiekunom świat sztuki współczesnej.

kurator: Ewa Solarz

identyfikacja wizualna: Robert Czajka
aranżacja: Kosmos Project, czyli Ewa Bochen-Jelska i Maciek Jelski

UWAGA! Dokładna data otwarcia wystawy nie jest jeszcze podana do wiadomosci. Info na stronie organizatora: http://muzeum.stalowawola.pl/index.php

Będą mieli Państwo okazję wysłuchać zespołu o międzynarodowej renomie, który w swoich brzmieniach przeplata tradycję z nowoczesnymi dźwiękami, kreując swój niepowtarzalny styl. W skład zespołu niezmiennie od 25 lat wchodzą: jedyny polski pianista w katalogu prestiżowej wytwórni ECM Records MARCIN WASILEWSKI, kontrabasista SŁAWOMIR KURKIEWICZ oraz perkusista MICHAŁ MIŚKIEWICZ. Lider zespołu został uznany przez prestiżowy magazyn DownBeat

za wschodzącą gwiazdę światowej pianistyki jazzowej. W Polsce – zaraz po Tomaszu Stańce – jest laureatem największej liczby Fryderyków w kategorii muzyki jazzowej: czterokrotnie nagradzany jako Jazzowy Artysta Roku (2005, 2009, 2012, 2015), a wraz ze swoim triem cztery razy otrzymał statuetkę Mza Jazzowy Album Roku (2001, 2005, 2009, 2015). MARCIN WASILEWSKI TRIO zostało wielokrotnie uznane przez polskich fanów jazzu za najlepszy akustyczny zespół w corocznej ankiecie magazynu Jazz Forum.

Bezpłatne wejściówki na wydarzenie można odebrać w recepcji muzealnej od niedzieli, 4 listopada od godz. 12:00.

W trakcie ośmiu spotkań w ramach Sezonu koncertowego 2018/2019 wystąpi blisko 30 artystów reprezentujących różne gatunki – od muzyki klasycznej po folk. Koncertom towarzyszą grafiki oraz malarstwo znakomitej artystki Bożeny Korulskiej.

Organizator zastrzega sobie prawo do zmian w programie.
Koncerty przeznaczone są dla osób powyżej 10. roku życia. Młodsze dzieci zapraszamy na koncerty specjalnie dla nich organizowane.

HARMONOGRAM KOLEJNYCH KONCERTÓW:

19 STYCZNIA, GODZ. 19.00
BASIA STĘPNIAK-WILK z zespołem
MUZYCZNA BOMBONIERKA – PIOSENKA LITERACKA

9 LUTEGO, GODZ. 19.00
RECITAL SKRZYPCOWY
JANUSZ WAWROWSKI
Utwory z płyty Sequenza – Fryderyk 2017 za najlepszy album solowy roku w kategorii muzyka klasyczna

2 MARCA, GODZ. 19.00
VOŁOSI
W programie: ETNO, FOLK

13 KWIETNIA, GODZ. 19.00
ADAM STRUG
MONODIA POLSKA
W programie: PIEŚNI POSTNE

INFORMACJE O ARTYSTACH:

BOŻENA KORULSKA
Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom z wyróżnieniem z grafiki artystycznej u prof. Edmunda Piotrowicza) oraz Podyplomowego Studium Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom u prof. Józefa Szajny). Debiutowała spektaklem Medea w Teatrze Studio w Warszawie w 1977 r. oraz indywidualną wystawą grafiki w 1978 r., również w Warszawie. Zajmuje się: grafiką artystyczną, grafiką wydawniczą, grafiką internetową, scenografią oraz malarstwem. Jako grafik i dyrektor artystyczny współpracowała z wieloma wydawnictwami polskimi oraz zagranicznymi, projektując: okładki, ilustracje, layouty, ulotki i foldery reklamowe oraz plakaty. Jako scenograf współpracowała z teatrami w Polsce (Teatr Studio i Teatr na Targówku w Warszawie, teatry w Częstochowie, Gnieźnie, Białymstoku i Olsztynie) oraz USA (Perishable Theatre, Providence, Rhode Island), projektując scenografię oraz kostiumy do tekstów m.in. takich autorów, jak: Ireneusz Iredyński, Stanisław Grochowiak, Stanisław Baliński, Władimir Majakowski. Jej prace uzyskiwały bardzo pozytywne recenzje w prasie krajowej i w USA. Swoje prace graficzne i malarskie prezentuje na licznych wystawach w galeriach i muzeach w kraju i za granicą. Jest laureatką dwóch wyróżnień honorowych na II i V Ogólnopolskim Konkursie im. Józefa Gielniaka w Jeleniej Górze. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz grup twórczych Grafiteka, PositiveArt i Symfonia. W latach 2015–2018 była kuratorem wystaw Grafiteka. Współorganizowała I Ogólnopolski Konkurs Grafiki Artystycznej Grafiteka 2017, który będzie imprezą cykliczną w formie biennale.

MARCIN WASILEWSKI TRIO
Wystąpi zespół o międzynarodowej renomie, który w swoich brzmieniach przeplata tradycję z nowoczesnymi dźwiękami, kreując swój niepowtarzalny styl. W składzie zespołu niezmiennie od 25 lat są (obok lidera) kontrabasista SŁAWOMIR KURKIEWICZ oraz perkusista MICHAŁ MIŚKIEWICZ. Muzycy przez 15 lat tworzyli znakomity Kwartet Tomasza Stańki, a także współpracowali z takimi gwiazdami jazzu, jak: Charles Lloyd, Al Foster, Branford Marsalis, Jan Garbarek, Nils Petter Molvær, Joe Lovano, Dino Saluzzi, Bobo Stenson, Anders Jormin, Manu Katché, Jon Christensen. Jesienią 2018 r. ukaże się piąty, nagrany dla ECM Records, i pierwszy w historii zespołu album koncertowy – Live, zarejestrowany podczas Middelheim Jazz Festival 2016 w Antwerpii.

MARCIN WASILEWSKI jest jedynym polskim pianistą w katalogu prestiżowej wytwórni ECM Records. Artysta w 2005 r. został uznany przez prestiżowy magazyn DownBeat za wschodzącą gwiazdę światowej pianistyki jazzowej. W Polsce – zaraz po Tomaszu Stańce – jest laureatem największej liczby Fryderyków w kategorii muzyki jazzowej: czterokrotnie nagradzany jako Jazzowy Artysta Roku (2005, 2009, 2012, 2015), a wraz ze swoim triem cztery razy otrzymał statuetkę za Jazzowy Album Roku (2001, 2005, 2009, 2015). MARCIN WASILEWSKI TRIO zostało wielokrotnie uznane przez polskich fanów jazzu za najlepszy akustyczny zespół w corocznej ankiecie magazynu Jazz Forum.

MUZYCZNA BOMBONIERKA to koncert Basi Stępniak-Wilk, wybitnej autorki i wykonawczyni m.in. takich przebojów jak Bombonierka (duet z Grzegorzem Turnauem) czy Słodka chwila zmian – piosenek, które gościły na najwyższych miejscach listy przebojów radiowej Trójki oraz wielu innych rozgłośni polskich i polonijnych.
Pierwsze szlify artystka zdobywała w Piwnicy pod Baranami i krakowskim kabarecie Loch Camelot, z którym do dziś jest związana. Jej występy dostarczają zatem nie tylko doznań lirycznych, ale też sporą dawkę humoru. W bombonierkowej muzycznej szkatułce mieszczą się różne smaki i barwy, a repertuar artystki, która ma w swoim dorobku m.in. cztery autorskie płyty i nieustająco współpracuje ze znakomitymi kompozytorami (Andrzej Zarycki, Aleksander Brzeziński), jest niezwykle kolorowy i różnorodny.
Basia Stępniak-Wilk jest ceniona zarówno w świecie piosenki popularnej, jak i tej niszowej, kojarzonej z nastrojową, poetycką Krainą Łagodności. Na imponującej liście nagród przyznanych tej artystce i jej piosenkom jest m.in. I miejsce i Nagroda im. Wojtka Bellona na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie oraz Grand Prix im. Jonasza Kofty na Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Autorskiej OPPA w Warszawie. Artystka została wyróżniona Stypendium Twórczym Miasta Krakowa w dziedzinie sztuka estradowa, otrzymała także prestiżową Nagrodę Kapituły im. Jacka Kaczmarskiego za całokształt scenicznych dokonań.

JANUSZ WAWROWSKI
Wirtuoz skrzypiec, laureat Fryderyka 2017 za album solowy Sequenza. Jedyny polski skrzypek z wieloletnim kontraktem płytowym z prestiżową wytwórnią Warner Classics. Swoją najnowszą płytę nagrał ze Stuttgarter Philharmoniker pod dyrekcją Daniela Raiskina. Album Brillante zawiera II Koncert skrzypcowy Henryka Wieniawskiego oraz Fantazję szkocką Brucha.
Artysta występował z większością polskich orkiestr, a za granicą prezentował się m.in. w: Filharmonii Berlińskiej, Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, wiedeńskim Musikverein, De Doelen w Rotterdamie, Beethoven-Saal w Stuttgarcie oraz w Litewskiej Filharmonii Narodowej. Występował m.in. pod batutą: Conrada van Alphena, Łukasza Borowicza, Gabriela Chmury, Jacka Kaspszyka, Jerzego Maksymiuka, Mykoly Diadiury, Douglasa Bostocka, Tomáša Netopila, Agnieszki Duczmal, Juozasa Domarkasa, Daniela Raiskina oraz Antoniego Wita.
Oprócz płyt Brillante (2017) i Sequenza (2016) nakładem Warner Classics ukazał się także nominowany do Fryderyków album skrzypka Aurora (2014).
Istotnym polem działalności artysty są interpretacja i badania nad muzyką polską, którą stara się od wielu lat przybliżać publiczności jako pomysłodawca i dyrektor artystyczny międzynarodowych festiwali Muzyka na szczytach (2009–2010) i Muzyczne przestrzenie (od 2011).
Najnowszym projektem muzyka jest założenie orkiestry kameralnej Warsaw Players, którą tworzą utalentowani studenci i absolwenci Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Artysta gra na pierwszych w powojennej Polsce skrzypcach zbudowanych przez włoskiego mistrza lutnictwa Antonio Stradivariusa.

VOŁOSI zadebiutowali w 2010 r. na festiwalu Nowa Tradycja, zdobywając wszystkie regulaminowe i pozaregulaminowe nagrody. W roku 2011 potwierdzili swój sukces, otrzymując Grand Prix Svetozar Stracina dla najlepszego utworu world music w Europie na konkursie organizowanym przez Europejską Unię Nadawców EBU. Rok później pierwsza płyta zespołu znalazła się w specjalnej selekcji TOP20 World Charts Europe. Od tej pory zespół jest nieprzerwanie w trasie. Koncertując na całym świecie, Vołosi spotykają się ze spontanicznymi reakcjami publiczności i niezwykle przychylnym głosem recenzentów. Ich koncerty były transmitowane przez Program II i Program III Polskiego Radia, brytyjskie radio BBC oraz niemiecką stację WDR3. W 2016 r. zdobyli Grand Prix Czech Music Crossroads podczas festiwalu Colours of Ostrava.
Recenzenci zgodnie twierdzą, że Vołosi – wymykając się wszelkim klasyfikacjom – stworzyli absolutnie oryginalny styl muzyczny. Przekraczając granice instrumentów smyczkowych, tworzą muzykę na wskroś nowoczesną i atrakcyjną dla współczesnego odbiorcy – wyrastającą z karpackich korzeni, ale noszącą w sobie znamiona jazzowej improwizacji, naładowaną rockową energią, pełną niezwykle emocjonalnego przekazu. Ten fenomen sprawia, że zespół jest uwielbiany przez publiczność rockowych festiwali, bywalców prestiżowych sal koncertowych, wielbicieli world music, ale też koronowane głowy.

ADAM STRUG
Śpiewak i instrumentalista, poeta, autor piosenek, kompozytor muzyki teatralnej i filmowej, etnomuzykolog, scenarzysta filmów dokumentalnych. Lider muzycznej kompanii wykonującej jego autorskie piosenki. Pomysłodawca zespołu śpiewaczego Monodia Polska.

MONODIA POLSKA
Zespół śpiewaczy praktykujący pieśni przekazywane od pokoleń w tradycji ustnej. Posługuje się skalami muzycznymi wcześniejszymi niż powszechnie dziś używana skala dur-moll, zachowując dawny strój, emisję i maniery wykonawcze. Śpiewają a capella lub z towarzyszeniem instrumentów z epoki: liry korbowej, pozytywu, fisharmonii. Warianty melodyczne na północno-wschodnim Mazowszu zebrał pomysłodawca i lider grupy Adam Strug. Teksty pieśni religijnych pochodzą ze Śpiewnika Pelplinskiego (1871) liczącego 1102 pieśni na cały rok liturgiczny. Średniowieczne anonimy sąsiadują w nim z wierszami Kochanowskiego, Wujka, Bolesławiusza, Trembeckiego, Zabczyca, Naborowskiego, Krasickiego i Karpińskiego. Świecką część repertuaru Monodii Polskiej stanowią pieśni Kurpiowszczyzny Zielonej i historyczne.

 Autorzy wystawy:

Irena Kozimala, Jacek Magdoń (IPN O/Rzeszów), Agnieszka Mirkiewicz, Mateusz Werner (Urząd Marszałkowski Województwa Podkarpackiego).

Scenariusz i koncepcja: Mateusz Werner.

Projekt graficzny i skład: Krzysztof Kapłon (IPN O/Rzeszów).

Organizatorem wystawy „Młodzi dla Niepodległej” jest Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie oraz Urząd Marszałkowski Województwa Podkarpackiego.

Problematyka strat wojennych oraz rozproszeń, jakich doznały zbiory polskich instytucji kultury w wyniku II wojny światowej, od lat porusza środowiska naukowe, muzealne i jest przedmiotem szeroko zakrojonej dyskusji, nieraz bardzo emocjonującej. Wobec wielu trudności, które badacze napotykają na swej drodze, wynikające ze złożoności badań proweniencyjnych, a także innych aspektów, chociażby natury prawnej, pragniemy podjąć dyskusję w tej materii. Szczególną uwagę zwrócimy na sytuację zbiorów instytucji położonych na ziemiach, które po 1945 r. znalazły się w granicach polskich.

Zapraszamy Państwa do podzielenia się swoimi doświadczeniami, wynikami badań nad dziejami kolekcji, pojedynczych obiektów oraz do wzięcia udziału w dyskusji nad stanem badań proweniencyjnych w Polsce i ich metodologii.

Chcemy, aby spotkanie w Malborku stało się miejscem wymiany doświadczeń, platformą dobrych praktyk, a przede wszystkim bazą wiedzy o historii i losach kolekcji muzealnych, a także stratach poniesionych przez instytucje w wyniku II wojny światowej.

Konferencję kierujemy do muzealników, historyków, historyków sztuki oraz szerokiego grona odbiorców zainteresowanych tą problematyką.

Terminarz konferencji:

1.zgłoszenia propozycji wystąpień i prezentacji (wraz z abstraktami) - do 30.11.2018 r.
2.zgłoszenia chęci uczestnictwa - do 30.12.2018 r.
3.przekazanie gotowych materiałów do druku - 14.03.2019 r. (warunek konieczny)
4.konferencja - 15.03.2019 r.

Udział w konferencji jest bezpłatny. Publikacja w postaci materiałów pokonferencyjnych ukaże się do końca 2019 roku.

Formularz zgłoszeniowy:

Formularz zgłoszeniowy

Kontakt:

straty@zamek.malbork.pl