23 września grałem po raz ostatni przed mikrofonami Polskiego Radia. Sam nie wiem jak znalazłem się w rozgłośni. Przemykałem od bramy do bramy, kryłem się na chwilę i biegłem dalej, gdy nie słyszałem w najbliższym otoczeniu gwizdu bomb. W drzwiach spotkałem prezydenta Starzyńskiego. Był niedbale ubrany, nieogolony, a na jego twarzy odmalowywał się wyraz śmiertelnego zmęczenia.  Nie sypiał od wielu dni, był duszą obrony i bohaterem miasta. Na jego barkach spoczywała odpowiedzialność za los Warszawy […]  Nikt nie miał powodu tracić odwagi dopóki nie wyczuwało się zwątpienia Prezydenta. Francuzi przekroczyli linię Zygfryda, Anglicy zbombardowali Hamburg i w każdej chwili oczekiwano inwazji na Niemcy. Tak przynajmniej  wszystkim się wydawało.

Źródło: Materiał informacyjny POLIN