Historia Muzeum Orsay sięga roku 1897, kiedy to Spółka Kolejowa Compagnie de chemins de fe wykupiła ziemię w centrum Paryża pod budowę nowego dworca kolejowego. Wyłoniony w konkursie architekt, Wiktor Laloux zaprojektował elegancki, eklektyczny gmach, który miał doskonale współgrać z  otaczającą go architekturą bogatej dzielnicy, a przede wszystkim z sąsiadującym Luwrem i  budynkiem Legii Honorowej. Powstał obiekt liczący 135 metrów długości i 40 metrów szerokości z szesnastoma peronami, restauracjami i luksusowym hotelem. Jak przystało na dworzec wybudowany w okresie fin de siècle, jego fasadę zdobią liczne sztukaterie, bonia, dekoracje, posągi i płaskorzeźby, ale również powtarzająca się cyklicznie bogata eklektyczna ornamentyka. Na przeciwległych końcach budynku dostrzeżemy dwa wielkie zegary w formie wież, zwieńczone mansardowym dachem, idealnie wpasowującym się w otaczającą architekturę i przylegające do gmachu kilkupiętrowe kamienice. W przypadku Muzeum Orsay, jak i innych dworców przełomu XIX i XX wieku, znakiem rozpoznawczym jest szklany, półokrągły dach, wykonany ze stalowej konstrukcji w formie sklepienia kolebkowego. Jednak dopiero wewnątrz możemy dostrzec i docenić jego imponujące wykonanie, a to za sprawą zdobień w postaci kasetonów, przywodzących na myśl wnętrze wielkiego ula oraz misternych, ażurowych konstrukcji nośnych wykonanych z żeliwa.

Wielkie otwarcie nowego dworca nastąpiło podczas Wystawy Światowej 14 lipca 1900 r. i od tego czasu przez niespełna 40 lat budynek pełnił swoją właściwą funkcję, aż do momentu elektryfikacji kolei, która pozwoliła na wydłużenie składów pociągów. Perony Gare d’Orsay okazały się zbyt krótkie dla nowoczesnych, elektrycznych pojazdów szynowych, dlatego dworzec zamknięto. Od tego czasu pojawiały się różne propozycje przeznaczenia obiektu. Nawet niektórzy wysuwali sugestie wyburzenia dworca. Determinacja mieszkańców przyczyniła się do wpisania gmachu do rejestru zabytków, co uchroniło go przed niechybnym końcem. Wtedy też postanowiono dostosować budynek na potrzeby nowego muzeum, będącego pewnym łącznikiem pomiędzy starym Luwrem, a  nowoczesnym Centrum Pompidou. Modernizację wnętrza dworca zlecono Gae Aulenti, cenionej włoskiej architekt. Tym samym koniec roku 1986 stał się początkiem nowego rozdziału w historii Dworca Orsay, bowiem uroczysta inauguracja oraz otwarcie Muzeum Orsay dla zwiedzających nastąpiła 9 grudnia 1986 roku i po dziś dzień muzeum cieszy się nieskalaną renomą i niemalejącą popularnością (rocznie ponad 4 mln zwiedzających).

Musée d’Orsay to niekwestionowany lider w Europie jeśli mowa o galeriach sztuki prezentujących malarstwo impresjonistyczne i postimpresjonistyczne, ale i pozostałe dziedziny twórczości artystycznej przełomu XIX i XX wieku. W jego zbiorach znajdziemy dzieła najznamienitszych czołowych malarzy francuskich i zagranicznych, tworzących w latach 1848 – 1918. Wyróżnić należy prace takich artystów jak: Édouard Manet – Olimpia (1863), Śniadanie na trawie (1863); Claude Monet – Dworzec Saint – Lazare (1877), Camille na łożu śmierci (1879); Edgar Degas – Absynt (1875 – 76), Błękitne tancerki (1890); Paul Gauguin – Autoportret z żółtym Chrystusem (1889 – 1890), Tahitańskie kobiety na plaży (1891); Auguste Renoir – Bal w Moulin de la Galette (1876); Paul Cézanne – Dom powieszonego (1873), Gracze w karty (1893 – 1896), Vincent van Gogh – Gwiaździsta noc nad Rodanem (1888), Portret doktora Gacheta (1890); Henri de Toulouse-Lautrec – Toaleta (1896); Camille Pissarro – Czerwone dachy (1877) i innych.

Warto wiedzieć, iż Muzeum Orsay to nie tylko malarstwo, bowiem na powierzchni niemal 45 tys. metrów kwadratowych zebrano ponad 4 tys. eksponatów z różnych dziedzin sztuki. Znajdziemy tu zatem okazałe zbiory rzemiosła artystycznego, w tym meblarstwa i sztuki stosowanej, a na szczególną uwagę zasługują dzieła Louisa Majorelle’a. Jego prace ukazują kunszt najwyższej klasy, nie dziwne więc, że artysta zaliczany jest do czołowych przedstawicieli Art Nouveau. Wśród  jego prac znajdziemy odlane z brązu lampy stołowe w kształcie nenufarów, fantazyjne projekty krzeseł, stołów czy serwantek. Majorelle w  swoim warsztacie czerpał inspirację z natury i zjawisk zachodzących w  niej jak również wzorował się dziełami wybitnego Emilla Gallé, twórcy  niezwykłych przedmiotów rzemiosła artystycznego. Muzeum posiada w swych zbiorach zarówno niepowtarzalne wazy, wazony, czy misy, ale również unikatowe na skalę światową meblarstwo wykonane w warsztatach Emilla Gallé.

Wśród innych artystów zajmujących się rzemiosłem artystycznym, godne uwagi są dzieła Henrego van de Velde’a, z jego biurkiem i stolikiem do herbaty na czele. W swoim rzemiośle van de Velde często inspirował się sztuką japońską, co możemy dostrzec m.in. w prezentowanym biurku, skonstruowanym na szkielecie nawiązującym do świętej bramy Tori. Z kolei Emile Reiber w swoim rękodzielnictwie i odlewach z brązu czerpał garściami ze sztuki wschodu. Prezentowane w muzeum misy, żardiniery czy dzbany wprost nawiązują do sztuki japońskiej. Nie tylko ich kształt inspirowany jest ikebaną, czy żeliwnymi, tradycyjnymi czajnikami do parzenia herbaty, ale także stosowana ornamentyka i częste nawiązania do roślin ukazanych w importowanych z Dalekiego Wschodu drzeworytach, takich jak bambus, kwitnąca wiśnia, czy chryzantema.

Równie mocno wyeksponowaną dziedziną sztuki w Musée d’Orsay jest rzeźba. Na każdym kroku natkniemy się na posągi zarówno marmurowe, jak i te odlane z brązu. Nie można przejść obojętnie wobec wybitnych dzieł Auguste Rodina, gdzie na szczególną uwagę zasługuje Brama Piekieł (1880 -1917), przedstawiająca sceny z „Boskiej Komedii” Dantego. Autor poświęcił tej pracy 37 lat życia, niemal do swojej śmierci w 1917r. Wśród innych rzeźb Rodina znajdziemy Ugolino z synami (1881), czy jedną z jego pierwszych prac – Wiek brązu (1878). Kolejnym czołowym rzeźbiarzem w Muzeum Orsay jest Jean – Baptiste Carpeauxi jego Taniec (1865 – 1869) oraz Cztery części świata wspierające sferę niebieską (1872), stojącą w głównym holu. Warto zwrócić uwagę również na dzieła Edgara Degasa tj. Mała czternastoletnia tancerka (1921 – 1931) i Uczennica (1881), czy choćby na unikatową Kobietę z liliami (1902) Alfonsa Muchy.

Muzeum Orsay to niezwykłe miejsce na mapie kulturalnej Paryża. Nie ma takiego drugiego. To crème de la crème jeśli chodzi o zbiory i ilość najwybitniejszych dzieł sztuki przełomu XIX i XX wieku. To również honorowy punkt każdej wycieczki po Paryżu.