Zygmunt Radnicki był jednym z najmłodszych przedstawicieli pokolenia artystów, które tworzyło nowoczesną sztukę w Polsce. Prace z lat 1913 -1969 tego znakomitego malarza prezentowane są na wystawach w Gmachu Głównym MNK i w nowo otwartej Galerii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, zorganizowanych przez obie instytucje.

Zygmunt Radnicki, Martwa natura, 1956
Muzeum Narodowe w Krakowie

„Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie od paru lat wydaje albumy poświęcone twórczości wybitnych artystów związanych z tą uczelnią” – pisze w albumie towarzyszącym wystawom artysty w MNK i w ASP Dyrektor MNK Zofia Gołubiew. – „Kolejny tom poświęcony jest Zygmuntowi Radnickiemu (1894-1969), artyście niedostatecznie znanemu, a w rezultacie – niedocenionemu. Jego postać i dzieło koniecznie należy przypomnieć, jako jednego z twórców eksperymentalnych, poszukujących”.

Radnicki urodził się w Czortkowie koło Tarnopola, w okresie międzywojennym mieszkał i pracował we Lwowie. Po II wojnie światowej swoje życie zawodowe związał z Krakowem i krakowską Akademią Sztuk Pięknych, której był profesorem i rektorem. Przede wszystkim był jednak artystą – zajmował się malarstwem i grafiką.

Zygmunt Radnicki, Dachy Krakowa, 1958
Muzeum Narodowe w Krakowie

Jeszcze przed I wojną światową Radnicki rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, lecz w 1915 roku został powołany do wojska i Akademię skończył dopiero w 1924 roku. Trzy lata wcześniej wziął udział w wystawie formistów, awangardowego ugrupowania, czerpiącego inspirację m.in. z kubizmu, ekspresjonizmu, futuryzmu, z którym związani byli tacy artyści jak: Leon Chwistek, Tytus Czyżewski, Zbigniew i Andrzej Pronaszko, August Zamoyski, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Kazimierz Szczuka, Jan Hrynkowski. W 1925 roku Radnicki dostał stypendium w Paryżu, gdzie studiował u Józefa Pankiewicza w paryskiej filii krakowskiej ASP i uległ fascynacji malarstwem Paula Cézanne’a, co zaważyło na całej jego późniejszej twórczości. Radnicki umiał połączyć doświadczenia, jakie wyniósł z formizmu, Cezanne’a i koloryzmu (przyjaźnił się z „kapistami”, przede wszystkim z Janem Cybisem) tworząc własny, oryginalny język malarstwa. Jako pedagog wywarł wpływ na wielu artystów, m.in. tak wybitnych jak Andrzej Wróblewski.

Zygmunt Radnicki, Widok z Czarnej Góry, 1953
Muzeum Narodowe w Krakowie

Twórczość Zygmunta Radnickiego została pokazana na wystawie w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie i Galerii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Część wystawy prezentowana w Galerii ASP ukazuje Radnickiego jako ucznia, który tam rozpoczął w roku 1913 swoją karierę artystyczną, by ją zakończyć jako profesor i rektor uczelni. Ekspozycja prac Zygmunta Radnickiego w Sali „Koloryzm” w Galerii Sztuki Polskiej XX wieku odzwierciedla znaczenie sztuki tego artysty w historii sztuki polskiej. Jego dzieła, dotąd niepokazywane w ramach wystawy stałej, znalazły się tam w kontekście prac kolegów, którzy wywarli na niego znaczący wpływ lub towarzyszyli rozwojowi jego twórczości.

Na wystawie w MNK prezentujemy 55 obrazów i 60 prac na papierze, natomiast w nowo otwartej Galerii Akademii Sztuk Pięknych będzie można zobaczyć 2 obrazy i 30 prac na papierze.

 Wystawa potrwa do 2 sierpnia 2015 r.

Kurator: Światosław Lenartowicz
Koordynator: Bogusław Ruśnica
Aranżacja: Luiza Berdak
Organizatorzy: Muzeum Narodowe w Krakowie i Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
Patroni medialni: TVP Kraków, Radio Kraków, Off Radio Kraków, Karnet, Local Life, Krakow.pl, TelewizjaM